Συγκεκριμένα με πρόσχημα την πανδημία απαγορεύτηκαν η πορεία του Πολυτεχνείου και οι εκδηλώσεις για την επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Και σίγουρα η πανδημία ήταν το πρόσχημα για να περιοριστούν συνταγματικά δικαιώματα όπως η συνάθροιση-με απόφαση μόνο της ηγεσίας της αστυνομίας-,από τη στιγμή που οι συμμετέχοντες στις εκδηλώσεις τηρούσαν όλα τα μέτρα του υγειονομικού πρωτοκόλλου.
Δεν επέτρεψαν να πλησιάσουν και να εν αποθέσουν ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο,στο μνημείο Γρηγορόπουλου, ούτε ζευγάρια, ούτε μεμονωμένα άτομα που σίγουρα ήταν μέσα στα πλαίσια της απαγόρευσης τους.
Και γεννιέται εδώ η σκέψη πως σκοπός τους δεν ήταν να προφυλαχτεί ο πληθυσμός αλλά αντίθετα να περισταλεί η ιστορική μνήμη.
Να μην γνωρίζει ο νέος και ο μεγαλύτερος να λησμονεί,τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα.
Έτσι όμως τι είναι ένας λαός χωρίς μνήμη? Κάποιοι άνθρωποι που άγονται και φέρονται από εφήμερα αισθήματα που καλλιεργούν τα ΜΜΕ.
Ένας λαός χωρίς μνήμη δεν έχει τις αναφορές και τα οράματα για να αντιδράσει στη χειραγώγηση που του ετοιμάζουν(αύξηση καταστολής,αντεργατικοί νόμοι κλπ).
Η ιστορία είναι ο φύλακας της μνήμης κι ένας λαός χωρίς μνήμη είναι ένα τίποτα.
Η ανθρωπότητα ζώντας κάτω από τις συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες και την τυραννία της οικονομίας είναι τελείως ανυπεράσπιστη απέναντι σ αυτήν την πανδημία όπως και σ άλλες που θα ακολουθήσουν,συνέπεια του μοντέλου ζωής και ανάπτυξης και της ανήκεστης καταστροφής του περιβάλλοντος.
Μόνο νέες συλλογικότητες που θα συνειδητοποιήσουν αυτήν την κατάσταση και θα ορθωθούν απέναντί της μπορούν να δώσουν τη λύση.
Γιατί όπως έλεγε προφητικά πριν εκατό χρόνια η Ρόζα Λούξεμπουργκ "Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα",κι αυτό είναι επίκαιρο,όσο ποτέ.
Μπάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου