Π. ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ : ΤΑ ΛΑΙΚΑ ΜΕΤΩΠΑ, Ο 2ος ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ, Η ΔΙΧΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ (αποσπάσματα...)

 

ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Στην Ελλάδα η πολιτική του Λαικού Μετώπου, προετοιμασμένη ιδεολογικά με τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ του Γενάρη του 1934, είχε για πρώτο κύριο αποτέλεσμα την οριστική διάλυση του παλιού ΚΚΕ σε μια άμορφη μάζα από συγχυσμένους φίλους της ΕΣΣΔ και προλετάριους κάτω από τη διεύθυνση μιας υπαλληλικής γραφειοκρατίας και ανεύθυνων μικροαστών δημοκρατών, εντελώς ξένων προς τους ιστορικούς σκοπούς του εργατικού κινήματος.

Επειδή στη χώρα δεν υπήρχαν άξια λόγου μικροαστικά δημοκρατικά κόμματα, τα δημιουργήσανε με τη φαντασία τους, βάζοντας επικεφαλής ενός ανύπαρκτου ουσιαστικά "Λαικού Μετώπου" κοινούς πολιτικούς αγύρτες τύπου Ι. Σοφιανόπουλου. Έτσι το ΚΚΕ, παρουσιαζόμενο το ίδιο τεχνητά με τη μορφή του Λαικού Μετώπου, έδωσε την εμπιστοσύνη του μέσα στην Βουλή στο μεγάλο αντιδραστικό κόμμα της φιλελεύθερης κεφαλαιοκρατίας που κάτω από την κυβέρνηση του η εργατική τάξη και οι χωρικοί γνωρίσανε την μεγαλύτερη καταπίεση και εκμετάλλευση. 

Μέσον αυτού στήριξε στην κυβέρνηση το στρατηγό Μεταξά, επιτρέποντας έτσι σε αυτόν να προετοιμάσει άνετα την σημερινή διχτατορία. Συμμαχώντας με το Φιλελεύθερο κόμμα στα 1935 και αποκρούοντας το Ενιαίο Εργατικοαγροτικό Μέτωπο κατά της Παλινόρθωσης, το ΚΚΕ βοήθησε τους βενιζελικούς να εξαπατήσουνε τις αντιμοναρχικές μάζες και να ετοιμάσουν έτσι άνετα από τον 1935 (Μάη) κιόλας το συμβιβασμό τους με τον έκπτωτο βασιλιά και να τον παλινορθώσουν. Όταν αυτός παλινορθώθηκε, το Λαικό Μέτωπο (ΚΚΕ), σκορπίζοντας στις μάζες την καταστροφική αυταπάτη ότι ανοίγεται νέα περίοδος φιλελεύθερων ειδυλίων, πήγε και προσκύνησε επίσημα το Παλάτι. Όταν τέλος η μεγάλη κινητοποίηση της Θεσσαλονίκης και το κύμα του πανελλαδικού απεργιακού κινήματος, που το βοηθούσαν ομόθυμα οι μικροαστοί και φτωχοί χωρικοί, έδειξε τον Μάη του 1936 ότι οι εργαζόμενες μάζες της χώρας είταν έτοιμες με την δική τους δύναμη να ματαιώσουν τα σχέδια της βασιλικής διχτατορίας του Μεταξά, το Λαικό Μέτωπο συμμαχικά με τους βουλευτές του βενιζελικού κόμματος αναχαίτισαν το κίνημα των εργατών και έτσι έδωσαν στον υποψήφιο διχτάτορα μια εύκολη νίκη την ίδια στιγμή που η θέση του είχε αδυνατίσει στο μεγάλο βαθμό και είχε κλονιστεί από τα χτυπήματα των μαζών. Η νίκη εκείνη στάθηκε αποφασιστική για την εγκαθίδρυση της σημερινής βασιλικής διχτατορίας του κεφαλαίου.

Σήμερα το ΚΚΕ - Λαικό Μέτωπο αποκρούει, με λύσσα μάλιστα, τις προτάσεις της ΕΟΚΔΕ, για την συγκρότηση ενός Ενιαίου Μετώπου κατά της Διχτατορίας και προσανατολίζει όλη την πολιτική του σε μια συμμαχία με απόταχτους πλαστηρικούς αξιωματικούς ("αντιφασίστες") και με τα αστικά κόμματα. Είναι γνωστό ότι οι μεν πρώτοι στο όνομα της Δημοκρατίας έκαναν το διχτατορικό πραξικόπημα του Μάρτη του 1935, τα δε δεύτερα, αφού έστρωσαν το δρόμο στην Παλινόρθωση και στη διχτατορία, τώρα απευθύνονται όλα μαζί στο Παλάτι και ζητούνε την αποκατάσταση τους στην εξουσία, δίνοντας αντάλλαγμα την υποχρέωση τους να συνεχίσουν ακόμα πιο σκληρά την καταστολή του εργατικού κινήματος και να νομιμοποιήσουν ακόμα και με συνταγματική διάταξη μέγα μέρος από την τωρινή διαχτατορική εξουσία του Θρόνου.

Την πολιτική αυτή του ελληνικού Λαικού Μετώπου (ΚΚΕ) συμπληρώνει ο αδιάντροπος εθνικισμός με τον οποίο το κόμμα αυτό ζητεί να μπολιάσει τους εργάτες. Αυτός είναι συνέπεια της γενικής πολιτικής διπλωματίας : μια Ελλάδα "ισχυρή" στο πλευρό του Γαλλοσοβιετικού Συμφώνου για το νέο πόλεμο. Από εδώ και οι εξωφρενικές πατριωτικές εξάρσεις που πολλές φορές παίρνουν κωμικό χαρακτήρα και προχτές ακόμα οδήγησαν το ΚΚΕ στο αίσχος να συμμετάσχει μέσω των φοιτητικών του οργανώσεων στις εθνικές γιορτές και πανεπιστημιακές επιδείξεις και λαμπαδηφορίες που διοργάνωσε ο Μεταξάς.

Μια καθαρή υποχώρηση στην ιδεολογία και στη μέθοδο του Λαικού Μετώπου παρουσιάζει σήμερα στην Ελλάδα και το Αρχειομαρξιστικό Κόμμα. Μόλο που στις διακηρύξεις του ως τώρα φαινότανε πως είναι για μια ανεξάρτητη ταξική πολιτική του προλεταριάτου, για το Ενιαίο Μέτωπο και κατά της ταξικής συνεργασίας, ωστόσο απέκρουσε το ενιαίο μέτωπο που του πρότεινε η ΕΟΚΔΕ και τώρα, από το όργανο του αρχίζει καθαρά να μιλάει για μια συμμαχία με όλα τα αστικά κόμματα στην διχτατορία. Έτσι αποδεικνύεται και δω ο καιροσκοπικός χαρακτήρας του κόμματους αυτού όπως διατύπωσε εξαρχής η Ενωτική Συνδιάσκεψη της ΕΟΚΔΕ (Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών - Διεθνιστών Ελλάδας).

ΓΙΑ ΤΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ

Μπροστά στην παγκόσμια κρίση, στην νέα αυτή περίοδο πολέμων και επαναστάσεων, όπου κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται να κριθεί για καιρό η τύχη της ανθρωπότητας, οι κομμουνιστές - διεθνιστές του κόσμου και της Ελλάδας, κάτω από την σημαία της 4ης Διεθνούς, διακηρύττουνε την ασυμφιλίωτη αντίθεση τους προς όλες τις μορφές συνεργασίας των τάξεων και κυβέρνησης συνασπισμού και άρα την ασυμφιλίωτη τους αντίθεση στην πολιτική και στις μεθόδους του Λαικού Μετώπου. Αντιτάσσουμε την πολιτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου, που είναι η καλύτερη σήμερα τακτική για να δημιουργηθεί η επαναστατική ενότητα όλων των εργατών, καθώς και να τραβηχτούν οι μη προλεταριακές μάζες στο πλευρό του προλεταριακού αγώνα (ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΑΓΡΟΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ). Διακηρύττουν ότι ο κόσμος σήμερα έχει ένα δίλλημα : ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ Ή ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ, και όχι το δίλλημα που θέλει να παραστήσει πως τάχα το ιστορικό κίνημα σήμερα πρόκειται να κρίνει ανάμεσα στην Δημοκρατία και το Φασισμό, όπως είναι η θεωρία του Λαικού Μετώπου.

Ανεξάρτητη επαναστατική πάλη για την εγκαθιδρύση της σοσιαλιστικής ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΚΩΝ - αυτή είναι η κατεύθυνση του αγώνα στην περίοδο που περνούμε, έτσι μόνο θα σωθούν οι εργαζόμενοι από την καταστροφή και τη φρίκη του πολέμου. ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ για την ανατροπή της βασιλικής διχτατορίας στην Ελλάδα, για την επιβολή των άμεσων πολιτικών και οικονομικών διεκδικήσεων των εργαζομένων και την γοργή προετοιμασία της εργατοαγροτικής εξουσίας, να για τι καλούμε το ελληνικό προλεταριάτο να αγωνιστεί σήμερα.

Αθήνα, Ιούνης του 1937